De kracht van de ÉÉN

Om iedereen te bereiken is iedereen nodig

God lijkt de kerk in deze tijd opnieuw wakker te schudden voor de kracht van de één, het individu. Vanuit de visie om ‘iedereen op aarde te bereiken’ (alle volken) naar de strategie van de ‘één persoon per keer’.

De woorden van Mattheüs 28:19 zijn voor de meesten van ons wel bekend: Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen (discipelen, NBG51). Hoewel ‘alle volken’ ons zou kunnen verleiden te denken aan grote menigten zoals we wel kennen van evangelisatiecampagnes in Afrika of Zuid-Amerika, of ook wel de Pinksterconferentie, wijst het maken van discipelen op iets veel persoonlijkers en in wezen de kern van de grote opdracht.
Jezus zelf koos twaalf discipelen die Hij een voor een persoonlijk riep. Hij wist wie ze waren en nam ze mee op zijn (levens)reis. Binnen de groep van twaalf had Hij er drie waar Hij intiemer mee optrok en één daarvan noemde zichzelf ‘de discipel die Jezus liefhad’, nog persoonlijker dus.

De kracht van één

Jezus preekte vaak voor grote groepen, daarmee verkondigde Hij, met groot bereik, zijn boodschap. Maar het verschil werd gemaakt in de vele persoonlijke ontmoetingen die Hij had met mannen en vrouwen van allerlei achtergronden. In de evangeliën lezen we hier veel over en wat opvalt is dat, van de verhalen die zijn opgetekend, de meeste over ontmoetingen gaan met mensen die ‘niet zo goed lagen in de maatschappij’. Mensen waar ook de ‘kerk van die tijd’ moeite mee had, want ze pasten niet in het plaatje. Jezus dacht daar duidelijk anders over. Misschien is het goed om ons af te vragen of het bij ons, de kerk van deze tijd, anders is dan toen. Hebben wij tijd en ruimte voor ontmoeting? En met wie?

In Lukas 19: 1-10 lezen we hoe Jezus stopte bij een boom waar een ‘gehate tollenaar’ in zat en hem bij naam noemde. Hij wilde wel bij hem op bezoek. Resultaat: bekering. Jezus stopte bij een put en ging een gesprek aan met een vrouw, van een volk waar de Joden niet mee omgingen, de Samaritanen, en die op z’n zachtst gezegd een wat beladen levensverhaal had (Johannes 4: 4-30). Resultaat: bekering, getuigenis en nog meer bekeringen. Jezus wordt vol geloof aangeraakt door een ‘onreine vrouw’, die eigenlijk niet in de menigte had mogen lopen (Markus 5: 25-34). Maar Jezus was haar laatste hoop, dus waagde ze het erop. Ze wordt genezen door Hem aan te raken. Hij stopt en gaat op zoek naar haar.
Resultaat: naast de genezing, ook redding. En zo kunnen we nog wel even doorgaan: de man bij Bethesda, de bezeten man in het gebied van de Gerasenen, de blinde langs de weg en vele anderen, onder wie ook een van de mannen die naast Hem aan het kruis hing aan wie Hij beloofde dat hij mee mocht naar het paradijs.
Als je de verhalen leest, ook in de jonge kerk van Handelingen, dan is opmerkelijk dat het verschil vooral gemaakt wordt doordat één persoon aangeraakt wordt, die met zijn eigen verhaal verder trekt en anderen ‘aansteekt’ met wat, of beter gezegd Wie hij/zij gevonden heeft. Dorpen, gebieden en continenten worden bereikt omdat één persoon geraakt is. Een Ethiopiër die het evangelie naar het Afrikaanse continent brengt, een droom over een man die Paulus roept om te helpen in Macedonië (Europa), waar Paulus ook Lydia ontmoette. En laten we niet vergeten wat de impact was van de persoonlijke ontmoeting van Paulus met Jezus zelf, onderweg naar Damascus.

Verkondigen

Hoe zit het met ons, als het gaat om de grote opdracht? Leeft het nog, en is er nog urgentie? En in het kader van de ‘één voor één’ strategie, moeten we dan misschien erkennen dat er verlegenheid is om te getuigen? Laat staan dat we overwegen iemand tot discipel te maken. Want wie zijn wij? We zijn massaal aanhangers geworden van de theorie: ‘verkondig het evangelie, desnoods met woorden’, oftewel: als mensen het aan onze levenswandel zien dan hoeven we er tenminste niet over te praten. Maar dat is niet wat Jezus zegt tegen zijn discipelen als Hij ze er twee aan twee op uitstuurt. Zeker, Hij stuurt ze ook uit om mensen te genezen en demonen uit te drijven, maar in de eerste plaats om te verkondigen dat het koninkrijk is gekomen, zoals Hij ook zelf deed. We zijn gezonden om van Hem te getuigen (Handelingen 1:8).

Getuigen of overtuigen

De verlegenheid is voor een deel ontstaan omdat de kerk, en daarmee bedoel ik wij mensen, niet zo perfect blijkt te zijn als wij pretenderen. Er gaat veel mis, we hebben soms theorieën en theologiën bedacht die we niet waar kunnen maken. Ze zijn uit goede bedoelingen en emotie geboren, maar worden soms helaas ook gekenmerkt door gebrek aan Bijbelkennis. En dan heb ik het nog niet eens over hoe we met elkaar omgaan. Allemaal tekenen van de gebrokenheid. We zijn wel gered, maar allemaal nog onderweg, achter Jezus aan.
Het gevolg is dat we tegenwoordig meer bezig zijn met mensen te overtuigen van het evangelie, dan dat we getuigen van onze eigen relatie met Jezus, van de gevolgen van onze ontmoeting met Hem. Getuigen vraagt meer, vraagt omgang met Jezus, leven met Hem. Dan heb je iets te vertellen.

Strijdveld

Een aantal jaar geleden zag ik in de bioscoop de film Hacksaw Ridge. Een indrukwekkend en waargebeurd verhaal uit de Tweede Wereldoorlog. Desmond Doss, een soldaat die vanwege zijn geloof weigerde wapens te gebruiken, kreeg het toch voor elkaar om naar het strijdveld gestuurd te worden. Hij gaat als medicus met maar één doel: levens redden.
Terwijl de bommen om de troepen heen vallen en aan alle kanten gewonden liggen wordt hij gemaand om zichzelf in veiligheid te brengen. In plaats daarvan gaat hij het strijdveld op en begint gewonden te redden. Tussen de rook en de modder zoekt hij naar een teken van leven. Als hij ze vindt neemt hij zijn maten mee terug. Als ze niet meer kunnen lopen neemt hij ze op z’n schouders. Een zware tocht, tussen de rook en de kogels en over moeilijk terrein.
Steeds als hij weer iemand in het kamp achterlaat voor verzorging is zijn gebed: “Heer, help me om er nog één te vinden.” En zo betreedt hij opnieuw het slagveld, op zoek naar een gewonde. Eén voor één brengt hij ze naar het kamp. En dat op niet zomaar een dag, maar op de sabbat, vanuit zijn geloofsovertuiging een vrije dag. Uiteindelijk weet hij meer dan 75 soldaten terug te brengen naar het kamp om verder verzorgd te worden.
Na de oorlog kreeg hij vele onderscheidingen voor zijn heldendaden en werd alom geprezen. Maar voor hem was het niets meer dan trouw aan het Woord van God, de Bijbel, die hij letterlijk nam en toepaste op zijn leven.

Urgentie

Als we naar de wereld kijken door de ogen van Jezus kan het niet anders dan dat we de urgentie gaan ervaren van de opdracht die ons gegeven is. Geen haast, want dat had Jezus ook niet. Maar als we opnieuw zouden leren getuigen en zouden starten met één persoon per keer, en die persoon zou ook weer één persoon bereiken. Dan zullen we in staat zijn om in een paar jaar duizenden en duizenden te bereiken. Het klinkt zo simpel, en dat is het ook, of toch niet? De keuze is niet zo simpel, maar begint wel bij één persoon, ikzelf: “Heer, help me om er nog één te vinden.” •

Ruben Flach

In juni vond Empowered21 plaats. Leiders en evangelisten van over de hele wereld kwamen samen om na te denken, te praten, te bidden en om geïnspireerd te raken voor de grote opdracht. Het motto: iederEEN op aarde de kans te geven op een authentieke ontmoeting met Jezus. De komende maanden willen we je meenemen in verschillende manieren om geloof te delen, getuige te zijn en mensen om je heen te vertellen over Jezus.