Intimiteit met Jezus

Het is misschien wel de belangrijkste keus die je als christen kunt maken: bewust tijd apart zetten voor God. Maar hoe doe je dat in de praktijk?

Mijn dochter was een jaar of twaalf, toen ik haar een midweek meenam naar Zuid-Engeland. Zoiets deed ik met al mijn kinderen voordat ze overstap naar de middelbare school maakten. De tweede avond maakten we een lange wandeling door het heuvelachtige landschap. Op een bepaald moment sloeg ik mijn arm om haar heen, en zij bij mij. Zo liepen we, vader en dochter. Het intieme moment ontroerde me en in stilte gleden er tranen over mijn wang. Vanuit mijn ooghoeken zag ik bij mijn dochter hetzelfde. Na een tijdje zei ik: ‘Ik zie dat je huilt.’ Ze zei: ‘Ja, ik geniet zo van dit moment met u.’ Volgens mij moeten Adam en Eva zich ook zo gevoeld hebben in de Hof van Eden, toen ze samen met God wandelden. Zij genoten ervan, maar God ook.

Denk je eens in, hoe geweldig de schepping van de mens moet zijn geweest. Tot dan toe had God alles geschapen door woorden uit te spreken. Hij zei: ‘Er zij licht’, en het was er. Maar op de zesde dag zagen de engelen hoe God afdaalde van zijn troon en op de aarde neerknielde. Hij mengde wat water met aarde en begon te boetseren. Zo creëerde God de mens. In eerste instantie levenloos, maar daarna blies Hij hoogstpersoonlijk zijn geest in de mens. Ik denk dat God van blijdschap om de mens heeft heen gedanst: “Jij bent mijn geliefde kind, ik heb je geschapen om mijn dromen mee te delen!”

Want dat was Gods doel toen Hij de mens schiep. Hij wilde relatie, intimiteit. Vanaf het begin gaf God daarbij de vrijheid om te kiezen voor die relatie met Hem – of niet. Hij wil geen afgedwongen liefde, geen gedwongen relatie.
Uiteindelijk koos de mens ervoor om niet de wil van God te doen, maar om te nemen van de boom waarvan God had gezegd dat ze er niet van moesten eten. Dat leverde meteen een breuk op in de relatie met God. Toen God die avond naar de Hof van Eden kwam om met Adam en Eva in de avondkoelte te wandelen, had de mens zich verstopt, uit schaamte en angst. Maar God riep het uit, emotioneel: “Mens, waar ben je?” Ik geloof dat die schreeuw nog steeds klinkt. God roept ook vandaag: Mens, waar ben je? Heb je nog tijd voor Mij in deze drukke wereld?”

Wandelen met God

Na de zondeval bleef God zoeken naar mensen met wie Hij zijn hart kon delen. In Genesis lezen we bijvoorbeeld over Henoch. De Bijbel zegt over hem dat hij ‘in nauwe verbondenheid met God’ wandelde. Datzelfde lezen we over Noach. Abraham werd zelfs een vriend van God genoemd. En over David zegt God dat hij ‘een man naar Mijn hart’ was.

Bij één voorbeeld wil ik wat langer stilstaan: Mozes. In Exodus 33:7-11 staat: Mozes nam de tent en zette die voor zichzelf buiten het kamp op, een eind van het kamp vandaan; en hij noemde hem de tent van ontmoeting. Zo gebeurde het dat ieder die de HEERE zocht, naar de tent van ontmoeting moest gaan, die zich buiten het kamp bevond. (…) Zodra Mozes de tent binnenging, gebeurde het dat de wolkkolom neerdaalde en bij de ingang van de tent bleef staan en dat de HEERE met Mozes sprak.(…) De HEERE sprak tot Mozes van aangezicht tot aangezicht, zoals een man met zijn vriend spreekt.

Mozes had het voorrecht om meerdere keren alleen met God te zijn, waaronder twee keer veertig dagen. Tijdens een van die periodes, raakte het volk ongerust. Daarop besloot Aaron een godsbeeld voor hen te maken, een gouden kalf. Toen God dat zag, zei Hij tegen Mozes, in mijn woorden: “Ik ben helemaal klaar met dat volk. Ik ga ze vernietigen, en dan ga ik met jou verder.” Maar Mozes nam het voor hen op. Uiteindelijk beloofde God: “Goed, ik zal ze niet vernietigen, maar Ik trek niet langer met ze mee. In plaats daarvan zal Ik een engel sturen om jullie naar het Beloofde Land te brengen.” Dat klinkt goed, zo’n engel. Maar Mozes weigerde. Hij zei: “Ik ben liever in de woestijn bij U, dan in een Beloofd Land zonder U. Ik verzet geen stap als U niet meegaat.” Dit laat iets zien van Mozes’ verlangen om dicht bij God te zijn. Het kenmerkte zijn leven. In Deuteronomium 34:10 staat dat Israël nooit meer een profeet heeft gehad als Mozes met wie de Heer zo vertrouwelijk omging. Wauw. Stel je voor dat dat ons gezegd zou worden op onze begrafenis!

Want God wil met ieder mens op deze aarde zo’n relatie. Jezus bracht daarvoor het offer dat nodig was. Ik heb me vaak afgevraagd wat het gedaan moet hebben met de Vader, de verscheurdheid om het lijden van zijn Zoon, en tegelijkertijd de vreugde van het weten dat straks, als volbracht zou zijn, Hij weer tussen de mensen kon wonen.

Romeinen 5:11 zegt: Wij prijzen ons gelukkig over deze nieuwe relatie met God. En dan vooral door onze Here Jezus Christus, want Hij heeft ervoor gezorgd dat we vrienden van God zijn geworden (Het Boek). Besef je dat? God wil jouw vriend zijn!
Ik zeg er meteen bij dat je deze vriendschap niet kunt vergelijken met vriendschappen op aarde. Hij blijft God. Jezus zei tegen zijn discipelen: Jullie zijn mijn vrienden als je doet wat Ik zeg. Ik noem jullie geen slaven meer, want een slaaf weet niet wat zijn meester doet. Vrienden noem Ik jullie, omdat Ik alles wat ik van de Vader heb gehoord aan jullie heb bekendgemaakt. Jezus heeft zijn hart geopend voor ons, maar zijn vriendschap is wel gekoppeld aan gehoorzaamheid. Het is intiem, maar Hij blijft Heer.

In Psalm 25:14 staat iets soortgelijks: Vriendschap met God is weggelegd voor hen die Hem vrezen, aan hen maakt Hij de geheimen van zijn verbond bekend. Ook hier zien we dat vriendschap met God mogelijk is, maar alleen voor mensen die Hem ook vrezen. Je hebt Jezus niet in je broekzak. We moeten een heilig ontzag voor Hem blijven hebben.

Verbondenheid

Voordat Jezus zijn discipelen zou verlaten, vertelde Hij hun over de moeilijke tijd die zou komen (Johannes 13-17). Midden in dat verhaal zegt Hij: Laten we met elkaar verbonden blijven, jullie en Ik. Want zoals een rank geen vrucht kan dragen uit eigen kracht, maar alleen als ze verbonden blijft met de wijnstok, zo kunnen ook jullie geen vrucht dragen als je niet met Mij verbonden blijft. Ik ben de wijnstok, jullie zijn de ranken. Alleen wie met Mij verbonden blijft, zoals Ik met hem, draagt rijkelijk vrucht, want los van Mij kunnen jullie niets. (Wilibrordvertaling)

Deze boodschap hebben ook wij nodig. In deze wereld vol stress en angst, waarin we van de ene crisis in de andere belanden, is het zo belangrijk om verbonden te blijven met Jezus. Maar hoe doe je dat?

Mijn vrouw Marijke en ik zijn in de echt verbonden. Ik kan je het bewijs daarvan, ons trouwboekje, laten zien. Maar de vraag is: leef ik ook in verbondenheid met haar? Daar gaat het om! Als ik tegen Marijke zou zeggen dat ik van haar hou, maar ondertussen altijd op pad zou zijn, zou ze me niet geloven. Daarom probeer ik elke dag momenten te creëren waarin we elkaars hart delen. We hebben een diepe vriendschap met elkaar. Ja, ik ben in de echt verbonden, maar ik ben ook echt verbonden.

Bij Jezus zijn

Jezus was graag bij zijn vrienden Maria, Martha, en Lazarus. Tijdens een van die bezoeken schoot Martha in de stress. Eten koken voor Jezus en zijn discipelen was een uitdaging in die tijd. Je kon niet, zoals tegenwoordig, even wat pizza’s laten bezorgen. En dus ontplofte Martha toen ze haar zus Maria aan de voeten van Jezus zag zitten. Die liet haar al het werk alleen opknappen! Ook wij worden soms zo in beslag genomen door dingen die we moeten doen, dat we het belangrijkste vergeten: bij Jezus zijn. Dat zegt Jezus dan ook tegen Martha. Is het verkeerd om hard te werken? Nee. Maar je moet weten wanneer je stil moet zijn met Jezus.

Ik herinner me een moment dat ik in de auto zat. Mijn leven was op dat moment net een trein. Ik noem het wel eens de snelweg van de bediening: gesprekken met leiders, spreekbeurten op conferenties, ik voelde me heerlijk. Maar op dat moment voelde ik dat God zei: “Jan, jouw liefde voor je bediening is groter geworden dan je liefde voor mij.” Het was Gods liefdevolle oproep om weer meer tijd voor Hem te nemen. Misschien zegt God dat vandaag wel tegen jou: “Is het niet tijd om bij Me te komen, aan mijn voeten te zitten, de plek waar je alles kunt ontvangen wat je nodig hebt?”

Prioriteiten

Die verbondenheid met Jezus is voor mij zo belangrijk, dat ik ervoor heb gekozen om er elke dag mee te beginnen. Waarom? Omdat de wereld er anders uitziet in de aanwezigheid van God. Als ik dicht bij Hem ben, ontvang ik liefde, en rust. Het is de plek waar God begint te spreken. God schreeuwt niet, maar fluistert. Daardoor moéten we wel dichterbij komen.

Net zoals Mozes de tent opzette buiten het kamp, op een plek waar hij niet gestoord zou worden, moeten ook wij zo’n plek zoeken waar we alleen kunnen zijn met God. Jezus zei: “Als je bidt, ga dan in je binnenkamer. Sluit je deur en zoek de Vader.” In de begintijd van ons huwelijk deed ik dat letterlijk, in de voorraadkast onder de trap. Daar was ik elke ochtend alleen met God.

Ik ben mijn voorraadkast inmiddels kwijtgeraakt en heb gezocht naar een nieuwe vorm. Elke dag wil ik gedenken wat Jezus voor mij heeft gedaan, en elke dag opnieuw geef ik mijn leven aan God. Ik vier het avondmaal en lees in de Bijbel, soms kort, soms lang. Soms spreekt het me aan, soms niet, maar ik kies ervoor om God te ontmoeten. Geloof me, er zijn vele dagen dat ik geen zin heb om uit bed te komen om te bidden en tijd met God door te brengen. Maar ik doe het toch. Na het ontbijt ga ik wandelen met God. Ik uit mijn liefde voor Hem, geniet van Hem, leg Hem mijn problemen voor en luister. Jij mag daarvoor je eigen manier vinden. Ik bid dat je uit de drukte zult stappen en zult kiezen om in diepe verbondenheid met God te gaan leven, want er is in ons land ontzettend veel nood die alleen door God gelenigd kan worden. Hij werkt door mensen heen, door jou en mij, en daarom is die verbondenheid met Hem zo belangrijk., Alleen dan zul je ontdekken wie je bent in Christus en hoe groot die autoriteit is die je hebt in zijn naam.

Jan Pool is spreker, mentor en schrijver.