Vanaf dat ik ongeveer 16 jaar was kreeg ik na een traumatische ervaring last van neerslachtigheid in de winter. In het begin kon ik het nog wel handelen met een lichttherapie en wat extra vitamine D. Maar naarmate de jaren verstreken, werden de klachten erger en voelde ik mij tijdens de wintermaanden erg slecht. Al vrij snel ben ik via de huisarts begonnen met medicijnen. Een zeer lichte dosis antidepressiva. Zodra de blaadjes begonnen te vallen begon ik met slikken en zodra de lente zich aandiende stopte ik er weer mee.
Uit je boot stappen
Jaren gingen voorbij. Ik was inmiddels getrouwd en had twee prachtige kinderen. De winterperiodes waren niet fijn, maar ja, iedereen heeft wel wat, dacht ik en dit hoort blijkbaar bij mij. Totdat ik een aantal jaren terug, op een normale zomeravond, luisterde naar een stukje tekst dat iemand deelde tijdens de opening van de oefenavond van het gospelkoor waar ik bij zong. Het ging over Jezus die Petrus vroeg om uit de boot te stappen. Ik kreeg het Spaans benauwd en wist zeker, dit gaat over mij. Het bleef in mijn hoofd ronddwalen en het werd mij steeds duidelijker. God vroeg mij om uit de boot te stappen. Hij vroeg mij om te stoppen met het slikken van medicijnen. De herfst kwam er aan en ik werd bang. Moest ik dit echt doen? Mijn grootste angst dat ik depressief zou raken kwam heel dichtbij, want dat is iets wat ik koste wat kost niet wilde. Het feit dat ik een korte tijd daarvoor een vriendin was verloren aan een ernstige depressie maakte deze angst nog groter.
Ik klampte mij vast aan Jezus
Ik merkte duidelijk dat ik geestelijk werd aangevallen, maar juist in die strijd heb ik God duidelijk tegen mij horen zeggen: “Jij bent mijn geliefde dochter, Ik heb een ander plan met jou.” De winter kwam steeds dichterbij. Bang, maar vertrouwend op zijn woorden stapte ik uit de boot en liet de medicijnen staan. De eerste weken ging het best aardig, maar de donkere dagen kwamen en ook in mijn hoofd werd het donker. Ik klampte mij vast aan Jezus en vulde mijn dagen wanneer het kon met aanbiddingsmuziek en Bijbelteksten. Ik moest mijn blik op Hem gericht houden totdat de lente weer zou komen. En de lente kwam en het werd lichter in mijn hoofd. Het diepe besef dat God me nooit los zou laten wortelde zich in mij.
Wat als het terugkomt…
Weer ging er een jaar voorbij en stonden we voor de winter. Ik was vastbesloten geen medicijnen meer te slikken, want dat was immers overwonnen. Zonder medicijnen zag ik in de herfst hoe mooi de kleuren van de bomen waren en kon ik genieten van de koude wind in de winter. Maar ergens was er toch nog die angst: wat als het terugkomt? Begin vorig jaar startte ik met een cursus Levend in Christus in onze gemeente en daar leerde ik luisteren naar de Heilige Geest. Naarmate ik daar meer mee ‘oefende’, kreeg ik regelmatig beelden en ‘filmpjes’ van God waarbij de Heilige Geest mij ook liet zien wat deze beelden of filmpjes betekende. Ondanks dat er nog angst in mij zat, was er voor God ruimte genoeg om mij dingen te laten zien die Hij wilde zeggen tegen mij of iemand anders.
Bevrijd van de angst
Op een van de avonden kwam ook het onderwerp bevrijding aan bod. Ook deze avond werd er de vraag gesteld wie er gebed wilde en weer werd het onrustig in mij. Ik vertelde dat ik bevrijd was van het slikken van medicijnen maar dat de angst er af en toe nog wel was. Op het moment dat we aan het bidden waren en ik met mijn ogen gesloten zat, werd mijn blik breder. Ik was me er ineens van bewust dat al die keren dat ik beelden of filmpjes van God kreeg, deze ‘gevangen zaten’ tussen twee zwarte kolommen. Maar deze kolommen waren weg en ik had ineens ‘full screen’! Mijn schouders, lijf en hoofd voelden lichter en ik wist, ik ben bevrijd van de angst!
Ogen op Jezus gericht
God heeft mij laten zien hoe trouw, machtig en goed Hij is. In de storm was Jezus dichterbij dan ik ooit had ervaren. Ik pleit niet voor een leven zonder medicijnen, maar 1 ding weet ik zeker: als God iets van je vraagt, dan maakt Hij zijn belofte waar! Inmiddels ben ik 31 jaar en is ons gezin uitgebreid met nog een prachtig kind. Ik ga met vallen en opstaan door dit leven en ervaar elke dag weer, zeker nu: ik moet mijn ogen op Jezus gericht houden, dan verstilt de storm vanbinnen. Ik wil en kan niet meer zwijgen over zijn goedheid. wetende dat Hij alles in handen houdt, ons nooit loslaat en dat onze ziel veilig is bij Hem!
Sandra Geuze-van Damme
Deel je verhaal
